Neste día unha poesía de Rosalía
Nasín cando as prantas nasen,
no mes das froles nasín,
alborada mainiña,
nunha alborada de abril.
Por eso me chaman Rosa,
mais a do triste sorrir,
con espiñas para todos,
sin ningunha para ti.
Desque te quixen,
ingrato,
todo acabóu para min,
que eras ti para min todo,
miña groria e meu vivir.
¿De qué, pois, te queixas, Mauro?
¿De qué, pois, te queixas, di,
cando sabes que morrera
por te contemplar felís?
Duro cravo me encravaches
con ese teu maldesir,
con ese teu pedir tolo
que non sei qué quer de min,
pois dinche canto dar pudena
variciosa de ti.
O meu corasón che mando
cunha chave para o abrir.
Nin eu teño máis que darche,
nin ti máis que me pedir.
Tres videos
Espero que vos afiunce na importancia de valorar a nosa lingua e a nosa cultura como canle de humanzación e Evanxelización
Ningún comentario:
Publicar un comentario