As novas Babilonias van desterrando, porque non gustan nin interesan, ás persoas que non cumpren os patróns impostos polos que mandan: guapos, famosos e triunfadores, que saben vender fume pero non tender unha man a quen a necesita
Babilonia era para uns o triunfo, a riqueza o dominio. Porén, para moitos outros era escravitude, sometemento e indiferenza. O pobo de Israel pertencía a este último grupo. Pouco a pouco foran perdendo a frescura da fe, o alento por traballar comunitariamente, e a esixencia de non deixarse levar polo fácil e cómodo. Nunha palabra: esquecéronse de Deus. Neste esquecemento escribiu Israel a súa propia desfeita. Todo se viu abaixo, o que foi a ocasión para que os babilonios os someteran e deportaran. De novo volvían ter que marchar do su país para ser escravos dos triunfadores, dos que daquela tiñan o poder.
Coma naquel tempo, tamén nós, como sociedade e persoalmente, fomos esquecendo e desterrando a Deus das nosas vidas. Non era moderno, non era racional, todo era unha mentira, diciamos. Invisibilizar a Deus supuxo tamén invisibilizarnos uns a outros e caer na máis absoluta indiferenza. Nada importa, todo dá igual e só queda protexerse para que namentres lles toque a outros non me alcance a min.
A onde nos leva isto?. Cara onde imos?. A pesares desta teimosía dos humanos, Deus segue a termar de nós, a querernos. Para El seguimos a ser visibles; e chámanos a nós a non permitir que ningún poder, abuso ou escravitude someta e manipule a cantos somos feitura das súas mans e quentura do seu corazón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario