APRENDER A VIVIR A VIDA
COMA UNHA BENDICIÓN, LÉVANOS A PERCIBIR A REALIDADE DESDE O POSITIVO, ROMPENDO
O PESIMISMO ANTICRISTIÁN NO QUE TANTAS VECES TEMOS CAÍDO
Non
estamos afeit@s a agradecer, valorar e recoñecer o que outros, principalmente os
que non pensan coma nós, -“non son dos nosos”, dicimos-; fan por nós. Ter
convertido este xeito de actuar en algo habitual vainos facendo caer nunha
vivencia da fe individualista e pouco racional. É o sentimento cara esta ou
aquela persoa o que nos move, non a convicción de que está actuando e
comportándose como debe facelo, deixando a un lado favoritismos e componendas.
Non saber valorar persoas e feitos por riba do que nós pensamos e nos gusta,
fai tamén que nos custe entender o sentido de eclesialidade e comuñón; porque,
guste ou non, a fe só se pode vivir xunto con outros, e eses outros non van por
libre e ao seu xeito, senón como membros da Igrexa. Igrexa que non son paredes,
senón persoas. Por iso é importante que, ao abeiro dos textos que hoxe imos
proclamar, saibamos valorar o traballo das persoas, máis alá de se pensan ou
non coma nós, para ir construíndo comunidades e grupos de crentes agradecidos e
respectuosos, recoñecendo o positivo do seu traballo, e sempre dispostos a
afrontar a realidade con actitude positiva e visión de esperanza. Porque só
desde a esperanza da que nos fala Xesús, podemos entender que quere dicir ser
cristiáns.
(Escoita Activa. Remol Domingo XIV do Tempo Ordinario)
Ningún comentario:
Publicar un comentario