Di o noso refraneiro que hoxe era un dos días do ano ao que o sol non lle
podía facer fronte, pola forza do seu relumeamento. Pois si. Porque a pesares
de que cada vez o mundo secularizado nos leva a esquecer a Deus, a non telo
como guieiro da vida ou mesmo a prescindir del, El quere seguir con nós, e por
iso nos ofrece este día de festa para que lembremos sempre que quedou para ser
un dos nosos; e fíxoo utilizando un xesto que todos entendemos en toda a súa
fondura: colleu pan e viño e déullelos a compartir aos que estaban con el
naquela Cea.
A partires dese momento, sempre que nos reuniumos no seu nome, o pan e mais
o viño volven poñerse por riba do altar para que poidamos gozar da súa
presenza; pero non a distancia, senón dunha presenza que vai con nós, que nos
acompaña, que non nos deixa.
Nesta tarde, reunidos no seu nome, volveremos repetir aquel xesto da
Derradeira Cea, para facer vivo e presente entre nós a súa persoa e a súa
mensaxe. E farémolo dando grazas por canto El ten suposto na nosa vida, e polo
moito que ten incidido para que os nosos corazóns deixen de ser de pedra para
ser de carne e experimentar a grandeza do amor e do servizo, que hoxe tamén
agradecemos desde o recoñecemento do traballo dos voluntari@s e das Caritas de
todo o mundo,e do servizo de cantos viven o seu sacerdocio como entrega xenerosa
á causa de Xesús desde “os gozos e as esperanzas, as tristuras as angustias”
dos que conforman as súas comunidades.
Comecemos agradecidd@s esta celebración que nos une máis alá de fronteiras,
linguas e culturas.
(Remol. Xoves Santo A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario